แดนสุขาวดี

 แดนสุขาวดี หมายถึงดินแดนที่มีแต่ความสุข ปราศจากทุกข์ เป็นสวรรค์ที่งามวิจิตร ดารดาษไปด้วย ไพโรจนรัตน์ มีภูเขารัตมณีรายดุจกำแพงแก้ว มีสระโบกขรณี ๗ สระ ที่กว้างใหญ่ไพศาล ผู้ใดมาเกิดในแดนสุขาวดีจะอุบัติขึ้นในดอกบัวดอกใดดอกหนึ่งในสระใดสระหนึ่งแดนสุขาวดีจึงได้ชื่ออีกอย่างหนึ่งว่า "ดินแดนแห่งดอกบัว"' พื้นวัดจีนจึงนิยมวาดลายดอกบัวและใบบัวเพื่อสมมติว่า วัดเป็น แดนสุขาวดี 

แดนสุขาวดีอยู่ห่างจากโลกไปทางทิศตะวันตกราวหกแสนโกฏิสวรรค์ ชาวจีนเรียกสวรรค์แห่งนี้ว่า
"ฮุดโจ้วไซที" แปลว่าสวรรค์ทางทิศตะวันตกของพระพุทธองค์ มีองค์อมิตาภพุทธเจ้าปกครอง พระโพธิสัตว์กวนอิมเป็นอัครสาวกเบื้องขวา พระมหาสถามปราปต์มหาโพธิสัตว์ (พระโพธิสัตว์ผู้ทรงอิทธิฤทธิ์) เป็นอัครสาวกเบื้องซ้าย พร้อมด้วยพระมหาโพธิสัตว์ พระโพธิสัตว์ และพระอรหันต์อีกมากมายเหลือคณานับดุจ
เม็ดทรายในมหาสมุทร

พระอมิตภะพุทธเจ้า

พุทธะ หมายถึง ผู้รู้ ผู้ตื่น อมิตาภะ หมายถึง แสงสว่างไม่มีที่สิ้นสุด พระอมิตพุทธเจ้าจึงหมายถึง พระผู้มีภูมิรู้ภูมิธรรมกว้างไกลหาที่สุดมิได้ ในพระพุทธศาสนามหายานกล่าวถึงพระพุทธเจ้า ๕ พระองค์ อันได้แก่ พระรัตนสัมภวะ พระอักโษภยะ พระไวโรจนะ พระอมิตภะ และพระอโฆสิทธิ อดีตพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ทรงมีคุณานุภาพเท่ากัน พระสมณโคดมทรงเป็นผู้รู้แจ้ง เป็นที่พึ่งของโลกช่วยสัตว์โลกให้พ้นทุกข์ เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์ทรงตรัสรู้นั้นเนื้อหาแห่งพุทธะเหมือนกันทั้งหมด

พระเมตไตรยโพธิสัตว์

พระโพธิสัตว์องค์นี้มีรูปประดิษฐานอยู่บนแท่นบูชาตามอารามทั่วไป เป็นรูปพระสงฆ์จีน ครองจีวรแบบจีน ปล่อยส่วนท้องให้เห็นท้องพลุ้ยใหญ่ รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ ใบหน้าหัวเราะร่าเริงมาก และมีถุงย่ามขนาดใหญ่อยู่ที่มือข้างขวาของท่าน ข้างซ้ายถือลูกประคำ ในที่บางแห่งจะเห็นมีรูปเด็กปีนป่ายขึ้นไปบนร่างท่านซึ่งเป็นเป็นเครื่องแสดงว่า ท่านเป็นพระที่ใจดีมาก ไม่มีวิตกกังวลและห่วงไย ไม่ยึดมั่นถือมั่นอะไร เป็นที่เคารพรักของพวกเด็กๆ มาก

รูปพระโพธิสัตว์องค์นี้ ในตำนานพุทธศาสนามหายานถือว่าเป็นรูปปั้นของพระ "หลวงพ่อถุงย่ามใหญ่" เป็นพระภิกษุในยุค ๕ รัชกาล เป็นชาวเมืองฮ่องฮัว มณฑลเม่งจิว ท่านบอกฉายาว่า "เข่ยชื่อ" หรือ "เชียงเทงจื้อ" โดยปกติท่านมีลักษณะอาการแสดงความเบิกบานเป็นสุขตลอดเวลา ไปไหนมาไหนจะมีย่ามใบใหญ่ติดตัวไปด้วย จึงได้รับฉายาว่า"หลวงพ่อถุงย่ามใหญ่" ท่านพูดอะไรมักจะเป็นอรรถ มีความหมายในทางนิกายเซ็น (ธยาน) ในปีที่ ๓ แห่งรัชกาลเจงเม้ง (พ.ศ. ๑๔๖๐) ท่านได้นั่งเข้าสมาธิถึงแก่มรณภาพไปที่แท่นหินวัดงักลิ้ม ก่อนดับได้เขียนคาถาไว้บทหนึ่งว่า

พระเมตไตรย คือ พระเมตไตรยแบ่งกายเป็นพันหมื่นโกฏิ ให้คนได้เห็นทุกเวลาแต่คนก็ไม่รู้จัก

ฉะนั้น บรรดาพุทธสาวก จึงต่างสันนิษฐานว่าหลวงพ่อถุงย่ามใหญ่คือพระเมตไตรยมาโปรดแล้วเลยออกฉายาท่านว่า พระเมตไตรยโพธิสัตว์